ополоучити

ОПОЛОУЧ|ИТИ (4*), -ОУ, -ИТЬ гл.

1.Добиться, заполучить:

тъгда тѣхъ ѡставль. къ въторымъ пристѹпаѥть. ѹдобѣѥ сихъ надѣ˫ас˫а ѡполѹчити. (ἐπιτυχεῖν) ЖФСт к. XII, 91; ис пьрва пленьны˫а ѥмѹ крѣпъчеиша пьрвыихъ ѡполѹчи и непреклоньнъ вьсьма. тѣмъ и про˫авлѥно симъ вс˫а зълѣ показати занѥ не ѡполѹчити зълаго полѹчени˫а. (ἐνέτυχε) Там же, 93.

2. Прич. средн. в роли с. Первое попавшееся, любое:

нъ въ самои тои. пъртохранильници ризѹ подобно инѣмъ полага˫а. ѡполѹчьшеѥ. ли иже паче вид˫а въ пъртѣхъ тълщеѥ възимашеть (τὸ προστυχόν) ЖФСт к. XII, 82 об.